Mijn vader lijkt nog het meeste op een hond

Het meest lijkt mijn vader nog op een…hond. Altijd blij om je te zien, zijn mond in een wijde glimlach, kwispelend. Al loop je even de kamer uit en weer in, hij kijkt je vrolijk aan. Roep je, dan komt hij, en rent zo snel mogelijk als hij kan.

Verstoort er iets de roedel, door ruzie, problemen of chaos, dan staat mijn vader klaar om er tussen te komen. ‘Wat heeft ze nodig?’, probeert hij te bedenken. Een tak, een bal, misschien eten? Hij ligt nog net niet kwispelend op zijn rug tegen je aan om je weer op te vrolijken.

In onze roedel is er sinds 6 jaar nog een hond: Eddie. Mocht Eddie iets mankeren, dan heelt mijn vader zijn pootje, zorgt dat hij een extra stukje stokbrood krijgt of hem veilig laat voelen. Toen Eddie nog een pup was, lag mijn vader op de grond van de keuken hem te bewaken. Bij elk geluid spitste zijn oren om te checken of Eddie oké was.

Als Eddie en vader hun nachtelijke wandeling maken, zijn ze op hun hoede. Hoe loyaal ze ook zijn aan elkaar, het is hun taak het huis goed te bewaken en anderen op afstand te houden. Zelfs de postbode krijgt overdag gegrom, met een luide bel die hun dag verstoort.

Soms voeg ik me bij de roedel, en dan wordt ik kwispelend en met grote vreugde ontvangen. We zijn eindelijk weer bij elkaar.